Piotrowski Józef, w zakonie Placyd od św. Józefa (1707–1762), pijar, pedagog i autor panegiryków. Ur. 7 III w Woli w diec. wileńskiej. Dn. 21 IX 1720 w Lubieszowie wstąpił do zakonu pijarów (wg Viñasa 8 IX). O szczegółach jego edukacji brak wiadomości, ale w późniejszych latach cieszył się opinią erudyty. Przez dwa lata nauczał w infimie, przez rok w klasie gramatyki, dwa lata uczył poetyki (w Podolińcu i Piotrkowie), następnie retoryki przez pięć lat w Rzeszowie i w Warszawie. W stolicy zwrócił na siebie uwagę oracją na cześć św. Tomasza z Akwinu (Oratio de laudibus S. Thomae Aquinati, W. 1734; egzemplarze nie są znane) i mową na pogrzebie Wiktorii Cetnerowej. Działo się to w r. szk. 1734/5, w r. n. uczył filozofii w Międzyrzeczu Koreckim i teologii w studium zakonnym w Krakowie. Był prefektem Collegium Nobilium w Warszawie w l. 1740–2, czyli na początku działalności, gdy trzeba było wykazać szczególnie wiele zdolności organizacyjnych. Dn. 12 VIII 1742 objął stanowisko rektora w Łowiczu; piastował je do r. 1751. W szkole łowickiej zmodernizował nauczanie, podniósł ją na wysoki poziom. Do władającego Łowiczem prymasa Krzysztofa Antoniego Szembeka skierował panegiryk Aetas senectutis vita immaculata… (W. 1742). Panegiryki P-ego dla bpa Antoniego Dembowskiego (Corona patriae, W. 1738) i prymasa Adama Komorowskiego (W. 1749), drukowane w nikłym nakładzie, nie są obecnie znane.
Po ustąpieniu ze stanowiska rektora P. pozostał jeszcze w Łowiczu do 4 X 1754 w roli konsultora prowincji, a w l. 1752–3 także profesora filozofii. P., który w l. 1741–2 był już sekretarzem prowincji polskiej, posiadł duże doświadczenie pedagogiczne i organizacyjne, jako konsultor współpracował nad ułożeniem „Ustaw Wizyty Apostolskiej”, reformujących szkolnictwo pijarskie w Polsce; należał on do grupy pijarów zasłużonych dla ustalenia podstaw reformy i wdrażających ją do praktyki szkolnej. Po powrocie do Warszawy P. pozostawał konsultorem do r. 1756, nadal też wykładał filozofię. W r. 1760 został przeniesiony do Szczuczyna jako profesor teologii moralnej. Zmarł tam nagle 24 X 1762 w wyniku postępującego od roku procesu porażeniowego.
Pozostały po P-m nie wydane wiersze łacińskie oraz przekłady kilku tragedii rzymskich. Uczeń P-ego Józef Epifani Minasowicz wybrał niektóre wiersze z łacińskiej spuścizny swego nauczyciela, przetłumaczył na język polski i opublikował w nr 89 i 90 „Monitora” z r. 1774.
Estreicher; Picañyol L., Rerum Latinarum scriptores ex ordine Scholarum Piarum, Romae 1956; Podr. Enc. Kośc. (błędnie podana data ur.); Bielski, Vita et scripta; Horányi, Scriptores (błędnie podana data ur.); Janocki, Lexikon, II 143; Viñas, Index biobibliographicus, I 317; – Konopczyński W., Stanisław Konarski, W. 1926; – Historia domus Varsaviensis Scholarum Piarum, Wr. 1959; – Arch. PAN w W.: Materiały L. Chmaja, sygn. III-76 teki: 37, 39, 50; Arch. Klaszt. Pijarów w Kr.: Liber suffr. Podolinensium, Matricula nr 76, Liber domus Loviciensis; B. Kórn.: rkp. 126 (Suffragia z l. 1756– 79).
Rafał Leszczyński